هميشه فكر ميكردم

خدا

من را نمي خواهد

و من.....

در نقطه مبدا َ

بر او

تحميل گرديدم.

هميشه فكر ميكردم

كه او

از دست من

شاكيست

و مي خواهد بگيرد

انتقام خويش را

از اين تن خاكي.

و من

با بي محلي

داغ او را

تازه مي سازم

و مي مالم

قباي ژندهُ

رقيَتش بر خاك

و......

با فرياد مي گويم

خدايي ؟

باش.

از كبر و غرورت

سخت بيزارم

تو هستي را

براي

خود فروشي

كرده اي بر پا ؟

تو مي خواهي؟

خلائق،

با دهان باز و

چشمان پر از حيرت؟

بگويند:

اوه ..........

اين خالق

چه يكتا است و

بي همتا؟

ولي من

هيچ تحويلت نمي گيرم

و هرگز

زير بار

اين حماقت

تن نمي دارم .

هميشه فكر مي كردم

چرا ؟

دائم تو مي گويي؟

رحماني

جباري

ستاري

غفار.........؟

اگر

في الواقع هستي ؟

باش.

اين گفتن نمي خواهد .

چرا در بوق مي سازي ؟

چرا بر خويش مي نازي ؟

چرا دائم برايم پيك مي تازي؟

هميشه فكر مي كردم؟

چرا بنياد بت را

بر فنا دادي ؟

و با دست خليل ات

خانه بت را بنا كردي ؟

تو ميخواهي همه

چون اسب عصاري

به گرد ، خانه ات

چرخند.

تو مي خواهي

خودت را

لابلاي اين حماقت ها

بپا سازي.

بدان يا رب

دچار شهوت  و

خود خواهي خويشي.

و من هر گز

چنين تن پوش را

بر تن

نمي پيچم.